Het is weer even stil geweest. Inspiratie om te schrijven was er even niet. Tot gisteravond, toen er iets onverwachts gebeurde. Toen het avondeten stond te pruttelen, pruttelde er ook van alles binnenin mij. Helaas was mijn partner de klos. Na een pietluttig akkefietje kwam er van alles uit. Oude gevoelens en gevoelens van minder lang geleden.
Voordat we gingen koken las ik een post van Tammy Lee Bradley op Facebook. (Dank je wel Tammy voor je mooie boodschap.). Het was 21 december, de langste nacht van het jaar, de winter zonnewende, een moment dat veel mensen terugkijken, opschrijven wat ze dit jaar willen achterlaten, en dat ritueel verbranden.
Bij mij komt blijkbaar onbewust van alles samen. Ik ben geen meisje van 15 meer, maar ik ben een volwassen vrouw die net aan haar 51e levensjaar begonnen is. (Ja echt…). Een leeftijd dat je beseft dat je andere dingen belangrijker vindt dan voorheen. Dat is een besef dat langzaam inzinkt.
De herinnering van het BBC-programma ‘Grumpy old women’ kwam weer boven. Ik keek er graag naar en moest er vaak smakelijk om lachen. Toen al zo herkenbaar. Nu begrijp ik hoe waardevol het is om een ‘grumpy old woman’ te zijn. Het laat je zien wat belangrijk is. Het maakt je krachtig. Het maakt je moedig.
De laatste weken word ik geconfronteerd met dingen die zich herhalen. Dingen waar ik me ontzettend druk over maak, maar die dus waarschijnlijk bedoeld zijn als boodschap. Dingen die voornamelijk te maken hebben met de onverschilligheid van mensen. (En ik was al allergisch voor onrechtvaardigheid). Ik krijg geregeld geen antwoord op mail die ik stuur. Mensen laten alleen van zich horen als ze me nodig hebben. Er wordt niet geluisterd als ik iets vertel of uitleg. Onpersoonlijke kerstkaarten die ik ontvang die duidelijk op de automatische piloot verstuurd zijn.
Waar ik dit jaar weer heel verdrietig van wordt is de verplichting die sommigen onder ons voelen bij het sturen van kerstkaarten. Wij sturen niet ieder jaar een kerstkaart. Vorig jaar was ik zo moe van de verbouwing dat ik geen energie over had om nog liefdevolle aandacht te schenken aan het schrijven van onze kerstkaarten. Want dat is mijn intentie. Ik schrijf zoveel mogelijk een persoonlijke boodschap in mijn kerstkaarten. Een kaart sturen aan het einde van het jaar is voor mij een mooi ritueel.
Als ik dan een kaart krijg die gericht is aan mijzelf en de partner van een ander familielid dan wordt ik zo triest. Het zoveelste jaar op rij zelfs. Subtiele hints dat mijn partner geen Jaap heet maar Eric worden niet opgemerkt. En als ik dan zelfs van mijn naaste familie een envelop ontvang met onze namen geschreven alsof we vage kennissen zijn, met een evenzo onpersoonlijke kreet in de kaart, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik vraag me af wat het nut is van het sturen van kerstkaarten. Is het dan iets dat je doet omdat het zo ‘hoort’? Iets dat je van je bordje af wilt hebben aan het einde van het jaar? Een geautomatiseerde handeling? Voor mij is het dat allemaal niet.
Het was gisteren te laat om de rituele verbranding van de winterzonnewende uit te voeren. Voor mij is de laatste dag van het jaar ook een goed moment. Dit jaar geen voornemens. Wat ik ga doen, is opschrijven wat ik achter wil laten en al die blaadjes, het zullen er vast veel zijn, met heel veel plezier verbranden. 2015 mag wat mij betreft licht beginnen. Zonder me verplicht te voelen aan anderen en aan mezelf. Doe je mee?
xo
J.