Al eens eerder heb ik geschreven over hoe ik dierenfotograaf geworden ben. Dat is alweer een tijd geleden, in januari 2011. Goed om het verhaal van Tara, één van mijn katten, na drie jaar nog eens terug te lezen.
Mijn blogpost van januari 2011 is een goede ‘reminder’ om stil te staan bij hoe sommige dingen kunnen gaan als je zoekende bent naar de ‘goede’ weg. De signalen worden je echt gegeven. Alleen moet je er voor open staan en, belangrijker nog, je moet alert zijn op die signalen. En dat is soms lastig in de haastige wereld van vandaag. Ook door de ‘moetjes’ die we onszelf vaak opleggen.
Dieren zijn van kleins af aan mijn passie geweest. Toen ik op het punt stond om een beroep te kiezen heb ik helaas niet mijn hart en intuïtie gevolgd. Dat met verstand kiezen niet de juiste weg bleek voor mij daar kwam ik in de jaren die volgden achter. Lange perioden ben ik diep ongelukkig geweest. Iets klopte er niet, maar ik kon niet ontdekken wat er nou niet klopte. Die weg naar een beroep waar ik wel mijn passie kon voelen was een behoorlijk lange. Mijn blogpost ‘Leven met je hart’, over perfectionisme, laat ook wel enigszins voelen hoe die weg gegaan is.
In het kort gezegd is Tara er de ‘oorzaak’ van dat ik dierenfotograaf geworden ben. Indirect heeft zij er ook voor gezorgd dat ik met mijn hart ben gaan fotograferen. Door te fotograferen wat ik mooi vind en daardoor mijn eigen stijl te creëren is er een enorme ontwikkeling op gang gekomen.
Bijna als vanzelf ontdekte ik de online classes van Big Picture Classes. Ik leerde op een andere manier naar fotografie kijken. Van het één kwam het ander. Naar het deel worden van een warm netwerk van vrouwelijke fotografen, naar het dagelijks fotograferen met mijn iPhone, en uiteindelijk naar Polaroidfotografie. En nu geef ik zelf les bij Big Picture Classes. Wie had dat kunnen denken?
Ik geef toe dat het een weg van geduld hebben is. Als ik omkijk dan zie ik van hoe ver ik gekomen ben en wat ik allemaal geleerd en bereikt heb. Wat ik zo mooi vind is dat het spelenderwijs is gegaan. Dat past ook zo goed bij mij. Dat heeft me doen groeien en dat leidt me steeds weer naar mooie avonturen.
Een zelfstandig professional* zijn betekent hard werken, natuurlijk, maar ook het volgen van je hart en op je intuïtie durven vertrouwen zijn heel belangrijke onderdelen. Misschien zijn die wel het allerbelangrijkst.
Voor mij betekent zelfstandig professional zijn dat je doet waar je talent voor hebt, dat je je passie laat zien en vooral dat je zin hebt in je werk. Hoeveel mensen zijn er niet ongelukkig in het werk dat ze doen? Hoeveel mensen zijn er niet ziek van hun werk? ZP zijn mag dan een avontuurlijk, spannend en onzeker bestaan zijn, maar ik denk dat werk doen waar je gelukkig van wordt toch echt de toekomst heeft.
Jolanda
* thema workshop PaardEnFoto 20 juni 2014 ‘zelfstandig professional’