Ja, daar denk ik regelmatig over na. En dat is niet moeilijk, want ik word geregeld met mijn grenzen geconfronteerd.
Laatst nog in een telefoongesprek met een klant. De klant had een ongeneeslijk ziek dier. Dat is nou juist de doelgroep waar ik graag voor fotografeer. De laatste jaren hebben mijn partner en ik te veel katten verloren. Ik weet precies hoe het voelt als je geen mooie foto van je dier hebt. (Ja, ik was net als die schilder die zijn eigen huis vergeet te schilderen *).
De klant wilde mooie foto’s van twee van haar dieren. Nu reken ik een vaste prijs voor de fotografie van één dier. Voor een fotosessie met twee dieren ben ik langer dan een uur aan het fotograferen. Je wilt beide dieren de juiste hoeveelheid aandacht geven toch? En ook van beide fotomodellen genoeg foto’s hebben. Dus daar reken ik dan ook een klein bedrag voor.
Mijn klant gaf aan dat ze al veel dierenartskosten had gemaakt en dat ze de extra kosten voor haar tweede dier niet kon opbrengen. Ik moet toegeven dat ik in dit soort gevallen met mijn mond vol tanden zit. Want ik heb liever een klant dan geen klant. Dus enigszins tot mijn verbazing zei ik direct dat ik de twee dieren dan wel voor de prijs van één wilde doen en dan wel maar één uur zou fotograferen. Dat was in orde.
Toen ik aankwam bij het huis van de fotomodellen bleek dat mijn klant zelfs drie dieren in huis had die ze eigenlijk allemaal wel graag wilde betrekken bij de fotosessie. Ik heb dus drie dieren in een uur gefotografeerd.
Ik had toch beter moeten weten. Toegeven tegen je gevoel in is echt een valkuil waar je in kunt vallen. In dit geval had ik dus niet van ieder dier hetzelfde aantal foto’s waaruit ik de besten kon selecteren. Eén dier was daarbij schuw gebleven tijdens de gehele fotosessie. Die extra tijd, die ik nu miste, heb ik nou juist heel hard nodig om zo’n dier op zijn gemak te stellen.
Dat ik beter niet had kunnen toegeven, heb ik gemerkt aan de reactie van de klant. Want ze was niet tevreden over het resultaat. De foto’s waren mooi, ja, maar ze vond dat ze van twee dieren niet genoeg keuze had.
Ja, wat zeg je dan? Ik weet daar wel een antwoord op, maar dat hou ik liever voor mezelf.
Uiteindelijk is alles goed gekomen. De klant heeft nu een mooie collage met foto’s aan de muur hangen. Bij mij blijft er echter toch iets knagen. Het gaat toch om mijn ‘naam’ en mijn kwaliteit die ik wil hooghouden. Ik had het graag anders gedaan.
Als zelfstandig professional** zijnde is het dus ontzettend belangrijk dat je afspraken maakt waar beide partijen blij van worden. Want het wordt anders huilen voor één van de partijen en meestal ben jij dat. Blijf dus bij jezelf en bewaak je grenzen.
Jolanda
* In januari 2014 ben ik gestart met een nieuw 365 project. Dit jaar zijn mijn eigen katten thema. Ik hoef nu dus niet bang meer te zijn dat ik te weinig foto’s heb van mijn eigen dieren. 😀
** thema workshop PaardEnFoto 20 juni 2014 ‘zelfstandig professional’