Geen moment!
Natuurlijk denk ik wel terug aan de tijd dat ik leuke collega’s had en aan ‘later’. Maar bij ‘later’ ben ik nog lang niet en leuke mensen kan ik opzoeken zo nu en dan. Een werkafspraak buiten de deur met andere zp’s is zo geregeld. Soms mis ik wel dat kerstpakket waarover iedereen altijd aan het klagen is. Dat krijg ik niet.
Als zelfstandig dierenfotograaf* heb ik echt last van de recessie. Mooie foto’s van je huisdier heb je natuurlijk niet echt nodig. Het is geen dagelijkse behoefte en je gaat er niet aan dood als je nog geen fotosessie hebt geboekt. Toch ben ik van mening dat je een fotosessie met je huisdier niet moet uitstellen als de gedachte in je opkomt. Want je dier kan van de één op de andere dag wegvallen. Dat heb ik zelf ook ervaren met een aantal van mijn katten. Als je onverwachts afscheid moet nemen van je dier dan is het zo verdrietig als je geen mooie herinnering aan je dier hebt.
Als ik denk aan wat fotografie met me doet, dan wil ik nooit meer de secretaresse van een manager zijn. Ik vergeet de tijd als ik fotografeer. Mijn partner zucht wel eens als we op pad zijn en ik zie iets moois. Dan ben ik weg, letterlijk en figuurlijk.
Zo werkt dat ook als ik een fotosessie met een dier heb. Er ontstaat een connectie met het model dat maakt dat ik alleen maar oog heb om die prachtige ogen vast te leggen, en continue door te gaan om nog mooiere poses te vinden.
Als ik denk aan een baan op kantoor dan voel ik direct de druk weer van dingen ‘moeten’ voor de persoon waar ik voor werk. Zo stressvol. De druk van het niet genoeg zijn, van iets doen dat niet bij me past. Dat bedrukt me. Denkend aan Polaroid- en dierenfotografie daarentegen dan voel ik mezelf blij worden. Dat maakt dat ik ga stralen.
Dus ook al is het bestaan van een zp soms moeilijk, het gevoel van geluk wil ik niet meer kwijt. Daar kan geen vast dienstverband tegenop.
Jolanda
* thema workshop PaardEnFoto 20 juni 2014 ‘zelfstandig professional’